Ik ben een hardloper. Van kindsbeen af al. Goed voor mijn conditie. Zeker nadat ruim tien jaar geleden artrose werd geconstateerd op vier plaatsen in mijn wervelkolom. Blijven bewegen was de boodschap.
“Moet dat nou?”, vragen veel mensen zich af. “Is dat hardlopen wel goed voor je als je last hebt van je rug?”
“Ja hoor”, zeg ik dan trouwhartig, “de dokter en de therapeut vinden het ook een goed idee en trouwens: tien jaar na de diagnose is vastgesteld dat ik nauwelijks achteruit ben gegaan. Wat volgens dokters en therapeuten heel uitzonderlijk is.”
Ik ben daarom mijn best blijven doen en trainde vier keer per week. In de Leidse Hout. Ja u leest het goed: verleden tijd, want ik werd gedwongen daarmee op te houden. Waarom? Omdat ik ben gestruikeld over een hond. Een lieve hond met een bazinnetje dat heel vriendelijk naar mijn toestand informeerde toen ik keihard op mijn schouder en gezicht was gevallen. Maar toen was het al te laat.
Door de verwondingen aan mijn gezicht en handen zag het er dramatisch uit. Dat er iets was met mijn schouder ontdekte ik pas later. En flink ook. Pees gescheurd. Een pijnlijke en langdurige geschiedenis. De eerste drie weken arbeidsongeschiktheid heb ik geen nacht kunnen doorslapen. Elk uur werd ik wakker van de pijn. Hardlopen kon ik lange tijd wel vergeten. Langdurige en intensieve fysiotherapie bleek noodzakelijk. De aanzienlijke kosten werden niet gedekt door de verzekering. Ik herstelde heel langzaam. Meer dan twee jaar lang hield ik last van de pijn in mijn schouder. Drie jaar na de val werk ik nog altijd aan mijn comeback. Maar het niveau van voor de klap haal ik nog lang niet.
En dat alles vanwege een hond die zonder uitkijken het pad waarop ik liep overstak? Inderdaad. Overigens kan die hond niet ‘uitkijken’. Dat moet het bazinnetje doen. Zij is immers verantwoordelijk voor haar huisdier. Zij had de hond in overeenstemming met de Leidse politieverordening moeten aanlijnen.[1] “Honden moeten altijd aan de riem en mogen alleen loslopen op de Grote Speelweide” heet het bovendien overduidelijk in het lijstje “regels in het park” van de Vrienden van de Leidse Hout.[2] Zeker op plekken waar zich alle weekenden honderden hardlopers en kinderen ophouden, zou je verwachten dat hondenbezitters zich aan deze simpele regel zouden houden.
Het was overigens niet de eerste keer dat ik overlast ondervond van een hond. Meerdere malen bracht een hond mij ten val en één keer werd ik zelfs gebeten. De afgelopen jaren ontdekte ik dat veel buurtbewoners vergelijkbare ervaringen hebben.
Tijdens mijn bezoekjes aan de Leidse Hout heb ik geconstateerd dat hondenbezitters veel op elkaar lijken. Zo laten ze vrijwel allemaal hun hond loslopen op de paadjes waar dat verboden is. Op de ruim uitgevallen speelweide, die juist voor het uitlaten van honden is bedoeld, zie je vaak geen hond. Hondenbezitters hebben daarnaast weinig oog voor de belangen van hun medeburgers. Dat kan ook niet, omdat hun hond in 90% van de gevallen voorop loopt en dus de leiding heeft. De gemiddelde hond kan die verantwoordelijkheid niet aan en wordt daar onberekenbaar van. Verantwoordelijkheid nemen voor de daden van hun huisdier is er niet bij. Ik heb honden op zien springen tegen angstige dames die daar niet van gediend waren, omdat hun nette kleren daardoor werden bevuild. En dat terwijl de bezitter van de hond de andere kant uitkeek. Toen een hondje mij totaal onverwacht had gebeten, voegde het baasje mij toe: “Dat doet-ie nou nooooit!” Tenslotte laten hondenbezitters zich niet graag iets gezeggen. Zo maakte ik een hondenbezitter die zijn hond liet loslopen waar het niet mocht erop attent dat dat in strijd was met de plaatselijke politieverordening. Daar op reageerde hij bits: “Er mag zo veel niet”. Toen ik bleef aanhouden verklaarde hij: “U bent een zeikerd”. En toen ik uitlegde dat ik een zware blessure had opgelopen vanwege een val over een wederrechtelijk loslopende hond was zijn reactie: “Dan had je maar beter moeten uitkijken!” Dat de hond plotseling uit het niets was opgedoken en er dus niets viel uit te kijken, maakte geen indruk. “Wij verschillen van mening” was zijn oordeel.
Hondenbezitters kunnen zich dat misschien niet voorstellen, maar op basis van mijn ervaring met loslopende honden begrijp ik beter waarom veel mensen bang zijn van honden en waarom zo velen een hekel hebben aan hun baasjes. De goeden niet te na gesproken, behoren hondenbezitters kennelijk tot het soort mensen dat de neiging heeft zich boven de wet te stellen. Niet het soort mens dat je de opvoeding van een hond zou willen toevertrouwen! Ondertussen heb ik de aanbeveling om “beter uit te kijken” ter harte genomen. Ik keur “hondgestuurde” baasjes geen blik meer waardig. Hun honden verlies ik evenwel geen moment uit het oog. Zo heb ik al geruime tijd struikelpartijen weten te voorkomen.
Van medio december tot medio januari jl. was ik op bezoek bij mijn zoon en zijn gezin in Los Angeles. Het was mij daar vergund om elke dag de hond van de familie uit te laten. In het hondenpark, dat ongeveer op dezelfde afstand van hun huis ligt als de Leidse Hout van mijn huis hier in Leiden. Zoals u op bijgaande foto ziet, lieten de daar geldende regels niets aan duidelijkheid te wensen over. Het was prachtig om mee te maken hoe deze regels werden nageleefd door hondenbezitters, die zich zeer voorkomend opstelden tegenover elkaar en alle andere gebruikers van het hondenpark. Een goed voorbeeld, dat naar het mij voorkomt niet zo heel moeilijk is om na te volgen voor de hondenbezitters die gebruik maken van de Leidse Hout. Als die hun honden nu eens alleen los zouden laten lopen waar dat mag en aan zouden lijnen waar dat hoort. Dan zouden ze angstige medeburgers een groot plezier doen en een hoop irritatie voorkomen.
[1] https://gemeente.leiden.nl/inwoners-en-ondernemers/vrije-tijd-cultuur-en-evenementen/honden/
[2] Bezoekersinformatie | Park De Leidse Hout (vriendenvandeleidsehout.nl)
